تفاوت اکسس پوینت وایرلس (Wireless Access Point) با روتر

در مقایسه یک اکسس پوینت وایرلس با یک روتر، چند تفاوت عمده به چشم می‌خورد. با این که هر دو دستگاه از اتصال شبکه بی‌سیم پشتیبانی می‌کنند و می‌توانند کارایی مشابهی داشته باشند ولی این دو دستگاه بیشتر شبیه پسرعمو هستند تا دوقلو!

برای یک معماری جدید Wi-Fi، انتخاب بین یک AP بی‌سیم و روتر به عوامل کلیدی همچون اندازه فیزیکی شبکه، نیازهای سازمان و تعداد کل کاربران Wi-Fi بستگی دارد. به طور کلی، چند Access Point (AP)، بهتر می‌توانند نیازهای سازمان و شرکت‌های بزرگ را برآورده کنند.

از سوی دیگر، روترهای بی‌سیم اغلب برای مشاغل کوچک و منازل مسکونی مناسب‌ترند، زیرا عملکرد دو دستگاه بی‌سیم (یک AP مستقل و یک روتر سیمی اترنت) را در یک دستگاه فیزیکی واحد مجتمع می‌کنند. شایان ذکر است که می‌توانیم یک روتر بی‌سیم را یک AP در نظر بگیریم، اما یک AP هرگز نمی‌تواند یک روتر باشد.

در ادامه در مورد تفاوت‌های بین اکسس پوینت وایرلس و روتر و نحوه انتخاب بین این دو، بسته به نیاز شبکه فردی شما برای پوشش بی‌سیم، توضیحات بیشتری ارائه خواهیم داد.

اکسس پوینت وایرلس چیست؟

یک AP بی‌سیم مستقل، یک وسیله فیزیکی است که قابلیت Wi-Fi را به شبکه‌های سیمی موجود با پل زدن ترافیک از گروهی از ایستگاه‌های کاری بی‌سیم به یک شبکه LAN سیمی مجاور اضافه می‌کند.

از نظر مفهومی، یک AP مانند یک هاب اترنت است، اما به جای اینکه فریم‌های LAN را فقط به سایر ایستگاه‌های 802.3 رله کند، یک AP فریم‌های 802.11 را به تمام ایستگاه‌های 802.11 یا 802.3 دیگر در همان زیر شبکه رله می‌کند.

اکثریت قریب به اتفاق شرکت‌ها و سازمان‌ها به بیش از یک AP نیاز دارند. چندین AP که در یک شبکه پخش شده‌اند، Wi-Fi را قادر می‌سازند تا با نیازهای یک فضای فیزیکی بزرگ به همراه تعداد قابل توجهی از دستگاه‌های متصل به کاربر نهایی مطابقت داشته باشد، زیرا هر AP اضافی مکان دیگری را ارائه می‌دهد که کاربران می‌توانند به آن متصل شوند بنابراین پوشش شبکه را گسترش می‌دهد.

در دسترس بودن APهایی که به صورت استراتژیک در سرتاسر یک دفتر قرار دارند، می‌توانند با سرویس‌دهی نقاط کور یا مناطقی با سیگنال‌های Wi-Fi ضعیف، به تقویت شبکه‌های بی‌سیم کمک کنند.

در چنین محیطی، AP ها با یک روتر اترنت جداگانه کار می‌کنند. در این حالت روتر بی‌سیم نیست که به عنوان دروازه عمل می‌کند. روتر داده‌ها را بین دو یا چند شبکه کامپیوتری مانند LAN و اینترنت به عقب و جلو می‌فرستد، درحالی‌که AP ها دستگاه‌های کاربر نهایی را به LAN متصل می‌کنند.

روتر بی سیم چیست؟

روتر بی سیم یک دستگاه دو در یک است. این ویژگی، عملکرد یک AP بی سیم (اتصال گروهی از ایستگاه‌های بی سیم به یک شبکه سیمی مجاور) را با قابلیت‌های یک روتر اترنت که بسته‌های IP را بین زیرشبکه بی سیم و هر زیرشبکه دیگر ارسال می‌کند، ترکیب می‌کند.

به عبارت دیگر، هم می‌تواند مشتری‌های کاربر نهایی را به شبکه LAN متصل کند و هم به عنوان دروازه بین LAN و اینترنت عمل کند.

روترهای بی سیم دارای عملکرد پایه‌ای فایروال بوده و از ترجمه آدرس شبکه برای اشتراک‌گذاری یک آدرس IP در چندین ایستگاه بی سیم استفاده می‌کنند.

اکثر روترهای بی سیم دارای یک سوبیچ اترنت چهار پورت هستند، بنابراین می‌توانید چند کامپیوتر شخصی سیمی را از طریق کابل اترنت به شبکه محلی خود متصل کرده و به آنها اجازه دهید دسترسی به اینترنت را نیز به اشتراک بگذارند.

اکثر روترهای بی سیم عملکرد یک AP بی سیم، یک روتر اترنت، یک فایروال اولیه و یک سوییچ اترنت کوچک را ترکیب می‌کنند.

با وجودی که می‌توان یک روتر بی سیم را یک AP بی سیم در نظر گرفت (به این معنا که دارای قابلیت‌های AP است) یک AP بی سیم نمی‌تواند یک روتر بی‌سیم باشد. به همین دلیل است که یک محیط با چندین AP مستقل به یک روتر جداگانه نیز نیاز دارد تا به عنوان دروازه بین LAN و اینترنت عمل کند.

تفاوت‌های کلیدی بین اکسس پوینت وایرلس و روترهای بی سیم

روترها می‌توانند قابلیت اتصال سیمی یا بی سیم را برای چندین دستگاه کاربر نهایی ارائه دهند، درحالی‌که یک AP عمدتاً  قابلیت اتصال دستگاه‌های بی سیم مانند تلفن، لپ تاپ و تبلت را دارد.

اساساً یک اکسس پوینت قابلیت بی سیم را برای یک شبکه سیمی به ارمغان می‌آورد. یک روتر ویژگی‌های یک اکسس پوینت را ( اتصال شبکه LAN و اینترنت) با قابلیت‌های یک روتر پهن باند ترکیب می‌کند.

به طور معمول، روترهای بی‌سیم برای منازل مسکونی و سازمان‌های کوچک بکار گرفته می‌شوند، جایی که یک دستگاه واحد که عملکرد اکسس پوینت و مسیریابی را ترکیب می‌کند، می‌تواند به راحتی تقاضای نسبتاً متوسط ​​کاربر را برآورده کند. اما برای شبکه‌های محلی بی سیم (WLAN) که رشد قابل توجهی را پیش‌بینی می‌کنند، مناسب نیست.

اکسس پوینت‌های بی‌سیم در مشاغل و مکان‌های بزرگ‌تر که به تعداد زیادی AP برای ارائه خدمات نیاز دارند مورد استفاده قرار می‌گیرند، به عنوان مثال، برای پوشش یک منطقه فیزیکی گسترده یا پشتیبانی از هزاران کاربر.

با افزایش تقاضا، مدیران شبکه می‌توانند اکسس پوینت‌های بیشتری را اضافه کرده و در نتیجه طرح‌های مقیاس‌پذیرتری نسبت به روترهای بی‌سیم ایجاد می‌کنند.

در WLANهای بزرگتر، معمولاً منطقی است که چندین AP در یک روتر مجزا تغذیه شوند. سپس می‌توان ایستگاه‌های بی‌سیم را به‌عنوان یک زیرشبکه بزرگ در نظر گرفت که برای زمانی که کاربر از یک AP به AP دیگر رومینگ می‌کند، مفید است.

یکی دیگر از مزایای این مدل اینست که کنترل‌های دسترسی بی‌سیم را می‌توان به جای پخش شدن در چندین روتر مستقل در یک روتر متمرکز کرد تا امکان مدیریت شبکه کارآمدتر و مؤثرتر را ممکن ‌سازد.